Badanie jąkania wiąże się często z konsyliarnymi badaniami wielu specjalistów w ramach diagnostyki transdyscyplinarnej (logopeda, foniatra, psycholog, neurolog, psychiatra itd.). Przy integracyjnej diagnostyce logopedycznej dążymy do zidentyfikowania typu, formy, stopnia i patogenezy jąkania, jego ewentualnych innych osobliwości i następstw. Opieramy się na naszym klinicznym modelu, ewentualnie modelu patogenezy jąkania. Chodzi o integracyjne podejście w wielu kierunkach: analizujemy wszystkie trzy komponenty obrazu klinicznego, tj.: dysfluencję w mowie, napięcie psychiczne i nadmierny wysiłek, oraz ich osobliwości z kryterium jakościowego i ilościowego. Dla potrzeb kompleksowej analizy wypowiedzi należy uzyskać materiał w formie zapisu wideo lub przynajmniej zapisu audio spontanicznej komunikacji człowieka jąkającego się w jego naturalnym (domowym) środowisku oraz jego komunikacji w ramach diagnostyki (przy realizacji różnych zamierzeń komunikacyjnych).
Staramy się zarejestrować i ocenić: spontaniczna wypowiedź (dialog), monolog, czytanie (w przybliżeniu od 7.-8. roku życia), oraz obrazków sytuacyjnych (dla dzieci, które nie potrafią czytać), uzupełnianie zdań, mowę symultaniczną itd. Wyniki kompleksowej diagnostyki są zaznaczane w specjalnym arkuszu (sł. balbutiogram). Zwykle całe badanie jest podzielone na kilka etapów. Ponieważ terapia jąkania jest z góry długotrwała, często dochodzi do przenikania diagnostyki i terapii (terapia diagnostyczna, diagnostyka terapeutyczna).
