Przy identyfikowaniu niepłynności istnieje możliwość pomiaru bezpośredniego. Możemy na przykład obliczyć średnią częstotliwość jąkania w określonym czasie (zwykle na minutę) lub procent niepłynnych słów/sylab spośród wszystkich wypowiedzianych. Tę możliwość wykorzystujemy również przy ustalaniu skuteczności terapii (porównanie ilości/procentu dysfluencji przy badaniu wstępnym, kontrolnym, końcowym). Z reguły są tu analizowane zapisy zawierające minimalnie 100 lub więcej słów.
Sama kwantyfikacja dysfluencji jednak zwykle nie wystarczy. Jest tak dlatego, że prosta suma dysfluencji jeszcze nie świadczy o ich stopniu, jeden typ niepłynności może być cięższy niż inny, a także dlatego, że przy integracyjnym pojmowaniu jąkania należy uwzględniać również inne składowe obrazu klinicznego niż te, które tu scharakteryzowaliśmy. Na przykład nawet przy lekkich dysfluencjach poważne napięcie psychiczne moze poga prognozę o wiele bardziej niż cięższe dysfluencje, które nie są związane ze op cyzowanym napięciem psychicznym (V. Lechta 2004). Ocenę jakościową dys fluencji zwykle realizujemy na podstawie przepisania próbki mowy za pomocą specjalnych znaków transkrypcyjnych. W interesie kompleksowości transkrybujemy przy tym nie tylko dysfluencje, ale także najbardziej podstawowe objawy nadmiernego wysiłku i napięcia psychicznego.
