Profilaktyka jąkania

Duże znaczenie ma wtórna profilaktyka logopedyczna. Jak już powiedzieliśmy, najczęściej jąkanie pojawia się w okresie niepłynności rozwojowych. Gdyby udało się zapobiec np. działaniu czynników ryzyka ze strony środowiska w tym okresie, można byłoby w wielu przypadkach zapobiec zagrożeniu jąka- niem - i w rezultacie mogłaby się radykalnie zmniejszyć liczba dzieci, u których wystąpi jąkanie.

Jeżeli chodzi o profilaktykę trzeciorzędową, to przy jąkaniu początkowym powinna być ukierunkowana na eliminowanie stresorów społecznych, komunikacyjnych i kognitywnych, których oddziaływanie zwykle powoduje utrwalone jąkanie i stopniowe przejście do chronicznego.

W profilaktyce jąkania się wyróżniamy dwa kierunki. Pierwszy polega na zapobieganiu nawrotom, które, jak powszechnie wiadomo, mogą wystąpić. Staramy się to ryzyko zmniejszyć do minimum (np. za pomocą kontrolnych badań postterapeutycznych). Drugim jest przenikanie się profilaktyki i terapii. Na przykład w ramach koncepcji terapii prewencyjnej według A. Irwin (1998) można pomyślnie stosować niektóre elementy terapii u dzieci zagrożonych powstaniem jąkania w wieku przedszkolnym.

 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz