Przy ekstrafenomenowej diagnostyce dyferencjalnej chodzi o odróżnienie jąkania od innych rodzajów ZZK: przede wszystkim od dysfluencji, które mogą występować przy innych obrazach klinicznych, a których nie można diagnozować jako „właściwego” jąkania.
Mowa tu zwłaszcza o różnicowaniu jąkania: od dysfluencji rozwojowych, dysfluencji neurogennych (tu dysfluencja jest zwykle symptomem towarzyszącym niektórym chorobom neurologicznym - np. MPD), dysfluencji psychogennych (zwykle są przejawem chorób psychicznych) do dysfluencji na bazie zaburzonego rozwoju mowy (mogą być objawem problemów przy wyszukiwaniu słów) lub niewyraźnej mowy.
Celem intrafenomenowej diagnostyki dyferencjalnej jest różnicowanie poszczególnych rodzajów jąkania. Oprócz dyferencjowania między jąkaniem początkowym, utrwalonym i chronicznym istnieje możliwość określania tzw. granicznego jąkania – pasma między dysfluencją rozwojową a jąkaniem początkowym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz