Program ten jest oparty na komponentach klinicznego modelu patogenezy jąkania (V. Lechta 1999, 2000b, 2006), ukierunkowuje się go nie tylko na dysfluencję, ale także na napięcie psychiczne i nadmierny wysiłek, których terapię integruje się w całościowy system.
W ramach integracyjnego programu terapeutycznego sprawdziła się przy terapii dysfluencji koncepcja techniki fonograforytmicznej (bliżej zob. V. Lechta 2000, 2006). Mówiąc w wielkim uproszczeniu, przy aplikacji techniki fonograforytmicznej staramy się zintegrować procesy prawopółkulowe („graforytmika", tj. połączenie działania graficznego i rytmicznego mówienia) z procesami le- wopółkulowymi (analizą i syntezą fonologiczną, formułowaniem wypowiedzi) w jedną całość -,,fonograforytmiki", w celu osiągnięcia ich synchronizacji. W ten sposób zostaje bezpośrednio wywołane przeżycie fluencji i uzyskania kontroli nad wypowiedzią. Równocześnie eliminujemy możliwość nacisku czasowego jedno-, dwusekundowymi pauzami między aktami mowy, dzięki czemu m.in. działamy w kierunku redukowania napięcia psychicznego.
Eliminowanie objawów wegetatywnych związanych z nadmiernym wysiłkiem przy pokonywaniu dysfluencji można realizować w ramach wprowadzenia w stan relaksacji i późniejszej komunikacji w zrelaksowanym stanie. Tak jak w klinicznym obrazie jąkania nadmierny wysiłek przeplata się z napięciem psychicznym, również relaksacja jako technika terapeutyczna powoduje zwykle ustąpienie nadmiernego wysiłku (rozluźnienie mięśni aparatu artykulacyjnego) i napięcia psychicznego.
Terapia rozwiniętego napięcia psychicznego należy do kompetencji psychologa psychiatry: psychoterapia jest tu długotrwała, a jako technikę uzupełniającą w ramach terapii napięcia psychicznego można stosować niektóre elementy hathajogi, ukierunkowane na relaksację, rozluźnienie z ćwiczeniem prawidłowego oddychania. W odpowiednich (końcowych) fazach możemy uzupełnić relaksację przećwiczeniem fonacji. U młodszych dzieci można stosować tzw. jogę dziecięcą.
