W ramach integracyjnego programu terapeutycznego sprawdziła się przy terapii dysfluencji koncepcja techniki fonograforytmicznej (bliżej zob. V. Lechta 2000, 2006). Mówiąc w wielkim uproszczeniu, przy aplikacji techniki fonograforytmicznej staramy się zintegrować procesy prawopółkulowe („graforytmika", tj. połączenie działania graficznego i rytmicznego mówienia) z procesami le- wopółkulowymi (analizą i syntezą fonologiczną, formułowaniem wypowiedzi) w jedną całość -,,fonograforytmiki", w celu osiągnięcia ich synchronizacji. W ten sposób zostaje bezpośrednio wywołane przeżycie fluencji i uzyskania kontroli nad wypowiedzią. Równocześnie eliminujemy możliwość nacisku czasowego jedno-, dwusekundowymi pauzami między aktami mowy, dzięki czemu m.in. działamy w kierunku redukowania napięcia psychicznego.
Cały proces realizujemy przy rytmicznym i wolnym mówieniu, co prowadzi m.in. do redukcji nadmiernego wysiłku. Przy stosowaniu metody fonograforytmiki dążymy więc do synchronizacji prawo- i lewopółkulowych procesów; redukowania wymagań neurofizjologicznych dotyczących monitorowania motoryki mowy i językowego koncypowania wypowiedzi; eliminacji subiektywnego odczucia nacisku czasowego i do odzyskania kontroli nad swoją wypowiedzią. Bardzo ważny jest transfer używania płynnej komunikacji ze znanego środowiska do środowiska komunikacyjnego poza przychodnią - jako wynik terapii. Metoda fonograforytmiczna jest przy terapii jąkania skuteczna tylko wtedy, kiedy jest zintegrowana z metodami ukierunkowanymi na napięcie psychiczne i nadmierny wysiłek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz